Kościół Anglikański, a tak dokładniej Church of England pełni funkcje państwowego Kościoła angielskiego. Ponadto jest jedną z głównych odmian protestantyzmu, tak jak luteranizm czy kalwinizm. Anglikanizm powstał w XVI wieku, odłączając się od Kościoła katolickiego.

Miało to związek z konfliktem pomiędzy Henrykiem VIII Tudorem a papiestwem. Władca Anglii domagał się unieważnienia małżeństwa z Katarzyną Aragońską. Brak zgody ze strony Kościoła sprawił, że Henryk VIII Tudor w 1531 roku ogłosił się zwierzchnikiem angielskiej wspólnoty kościelnej. Wkrótce prymas Cranmer rozwiązał małżeństwo króla, by ten mógł poślubić nową wybrankę, Annę Boleyn.

Papież Klemens VII nie akceptował tej decyzji i wydał ekskomunikę na władcę Anglii. Oficjalnie w 1534 roku parlament angielski przyjął Akt supremacji, w którym zaznaczył, że król jest „jedyną i najwyższą na ziemi głową Kościoła anglikańskiego”. Uchwalił też, że biskup Rzymu nie ma na terenie Anglii żadnej większej mocy, tak samo jaki inni biskupi zagraniczni. Pięć lat później powstało dziesięć artykułów wiary, w których podano najważniejsze prawa Kościoła Angielskiego – przeistoczenia, komunia pod jedną postacią, celibat, śluby zakonne, msze oraz spowiedź konfesyjna.

Wkrótce przestały istnieć jakiekolwiek klasztory i kolegiaty, a ich majątki przeszły w ręce państwa. W czasie panowania Edwarda VI Tudora uwidocznił się wpływ Kościoła protestanckiego. Zniesiono liturgię rzymską, a w jej miejsce przyjęto modlitewnik powszechny Book of Common Prayer, który opierał się na dogmatyce protestanckiej i eucharystii kalwińskiej. Maria I Tudor do 1558 roku starała się przywrócić w Anglii katolicyzm, ale spotkało się z niezadowoleniem protestantów i prześladowaniami. Ostatecznie Kościół anglikański upowszechnił się w XVII wieku.

W skład Kościoła wchodzą dwie prowincje. Pierwsza to Canterbury, która kierowana jest przez arcybiskup, zwierzchnika całego Kościoła, określanego jako „prymasa całej Anglii”. Natomiast w prowincji York działa arcybiskup, nazywany „prymasem Anglii”. Arcybiskupów i innych duchownych (mogą być nimi również kobiety) mianuje król. Anglikanizm swoją ideologię opiera na Biblii. Zamiast tworzenia definicji skłania do samodzielnej interpretacji dogmatów wiary. Istnieją dwa główne sakramenty: chrzest i eucharystia. Bierzmowanie, pokuta, kapłaństwo, małżeństwo, namaszczenie chorych to sakramenty dalsze. W anglikanizmie uznawany jest także kult Najświętszej Marii Panny.